Mój krótki antrakt w przedstawieniu zwanym normalnym życiem, kolejna ucieczka od rzeczywistości, dobiegła końca i znowu idę w kierunku dworca. Wraz ze mną idzie dwudziestokilogramowy przyjaciel, którego muszę nieść, bo ma mniej siły niż ja. Popieprzam z nim po schodach do przejść podziemnych, po nierównych chodnikach, po ulicach wąskich, jak te w Portugalii, gdzie tramwaj …
Lubię jeździć pociągami. Lubię to wyjście poza swój ciepły kokon, poza nawias codzienności, poza pieprzony dzień świstaka od 9 do 17 i te same ryje na fejsie, w okienkach przy zielonych kropkach. Lubię nawet wcześniejsze wstawanie, pomimo notorycznego niedospania. Jakoś wtedy udaje mi się nie zasnąć po budziku (bo funkcje drzemki …
Masz już dość świąt? Ja nie, jest cudownie. Chyba prawie tak cudownie, jak w dzieciństwie, gdy jak co roku pod choinkę dostawałam książki i mogłam je czytać przy swojej małej choince, aż do północy. Z tą różnicą, że teraz mogę je czytać całą noc. Parę dni wolnego to wystarczająco dużo czasu, …
