gdzie mój laptop, tam mój dom jest

Mój krótki antrakt w przedstawieniu zwanym normalnym życiem, kolejna ucieczka od rzeczywistości, dobiegła końca i znowu idę w kierunku dworca.

Wraz ze mną idzie dwudziestokilogramowy przyjaciel, którego muszę nieść, bo ma mniej siły niż ja. Popieprzam z nim po schodach do przejść podziemnych, po nierównych chodnikach, po ulicach wąskich, jak te w Portugalii, gdzie tramwaj prawie zahacza o parapet okna, po ulicach szerokich, jak definicja normalności.

Nagle przystaję, bo w głowie pojawia się niepokojąca myśl, unosząca się lekko, jak motyl z wiersza Kofty:

Jest zawsze smuga cienia
Między nocą – dniem
To co śnisz o motylu
Bywa jego snem
Kiedy cię noc ogarnia
Gdy zamykasz drzwi
Nie tylko ty śnisz motyla
(Nie tylko) ty śnisz motyla
I motyl ciebie, ciebie śni

Świetlisty profil
Widzisz pod słońce
Fala burzliwa
Piasek omiata
Gonisz mnie
Gonisz
Nie! Nie dogonisz
Jestem dziewczyną
Nie z tego świata

Jest zawsze smuga cienia
Między nocą – dniem
To śnisz o dziewczynie
Może być jej snem
Kiedy cię noc ogarnia
Gdy zamykasz drzwi
Nie tylko ty śnisz dziewczynę
(Nie tylko) ty śnisz dziewczynę
Dziewczyna ciebie
Ciebie śni
I motyl ciebie
Ciebie śni

A co, jeśli to tu i teraz to jest właśnie moje prawdziwe życie, a gdy dotrę do dworca, przeniosę się w sen, jak DiCaprio w Incepcji? Może on miał swojego bączka, a ja mam swoje dworce? Może jestem jak ten człowiek, któremu przyśnił się motyl i po przebudzeniu nie wiedział, czy motyl przyśnił się jemu, czy to on jest  snem motyla?

Może jestem dziewczyną nie z tego świata?

Mijam brodatego menela zbierającego pety pod drzewem, prawie jednocześnie dostrzegam jego ekskluzywnego kolegę pielęgnującego swój zarost u barbera, po drugiej stronie ulicy. Zapłaci mu za tę usługę tyle, ile ten po mojej stronie mógłby wydać na śniadanie, obiad albo kolację przez trzy dni. W zależności od tego, czy ekskluzywny zażyczy sobie strzyżenie z myciem czy z modelowaniem,  mycie z suszeniem, czy bez, a może jebnie cover i pomaluje se brodę wikinga na rudo, po tym strzyżeniu.

Plecak, my new best friend, wrzyna się niemiłosiernie w ramiona nieprzyzwyczajone jeszcze do jego towarzystwa. Do innych obecności przyzwyczajam się szybko. Dobrej muzyki, promieni słońca na twarzy, smacznej kawy, ciekawych rozmów.

I ludzi.

Stanowczo za szybko.  I czuję, że chcę jeździć i szukać ich po świecie, jak najpiękniejsze okazy na giełdach minerałów. Kolekcjonować historie topazów. Doświadczenia jadeitów. Opowieści ametystów. Przygody opali. Przypadkowe spotkania szafirów, spojrzenia jaspisów, uściski dłoni szmaragdów. Śmiechy pereł i uśmiechy turkusów.

Tak jak ten pani Basi, przy śniadaniu jedzonym w cudownym miejscu, w którym czułam się, jak u siebie w domu. Piłam ze swojego kubka i gotowałam wodę w swoim czajniku. I z przyjemnością oddawałam się rozmowie z gospodynią, zostawiając notatnik, pióro z napisem dla żmijusi oraz stary telefon na skraju stołu. Pani Basia wzięła mnie na wycieczkę po stolicy, w której mieszkają ludzie odmalowani jej pędzlem tak wyraźnie, że poczułam się ich krewną, albo chociaż bliską znajomą. Sztukmistrzyni słowa, czarodziejka historii, królowa życia, która w wieku prawie-sześćdziesiąt-a-duchem-trzydzieści zanosi się perlistym śmiechem, wspominając swych wszystkich narzeczonych. Żywych i umarłych.

Zapach świeżego pieczywa przypomina mi smakowitą ziarnistą bagietkę, zjedzoną poprzedniego wieczoru i zrobioną przez kogoś, kto trafia idealnie w mój gust. Nie tylko kulinarny, ale również akomodacyjny, bo to nie ja zadecydowałam, że zjem śniadanie przy stole warsztatowym i zasnę na łóżku z palet, jak w domu.

Uwielbiam takie niespodzianki, te małe smakowite kąski na talerzu codzienności.

Być może zgubi to mój kręgosłup, tak rzadko pochylony ostatnio pod ciężarem domu niesionego na barkach. Bo tam, gdzie mój laptop, tam mój dom jest.

Wszędzie.