tworzę wspomnienia nanizuję je jak koraliki na sznurek a ty (jako mistrzyni od sznurków już w łonie matki) zawiązujesz je na dwa supełki nierozwiązywalne chcę, by te naszyjniki były długie aż do kolan albo lepiej do kostek bo kocham twoje stópy
z Tobą wszystko jest lepsze nawet obskurne miasto wydaje mi się jakimś nowym bytem kryjącym pod skórą nieprzeniknione (dotąd) ścieżki wyobraźni pozwalam zabierać się pod rękę i wchodzić w nieznane zaułki i bramy w mrok rzucać jasny snop światła latarki patrzeć na wibrujące świetliki Twoich oczu które rozjaśniają mi twarz …
małe iskry szczęścia wibrują pod powiekami i osadzają się na skórze, wnikają pomiędzy włoski, aż do mieszków są jak igiełki w akupunkturze, przyjemnie łaskoczą, uwrażliwiają i poszerzają przyjemność płynącą z ciała jestem instrumentem, na którym grasz, harfą, której struny poruszasz lekko placami – im lżej, tym piękniej poddaję się muzyce …
jestem w niebie mówisz, ze to jego przedsionek więc siedzę przed sienią szczęścia nie muszę wchodzi do środka by je czuć moja lewa ręka nie wie, co czyni prawa słyszę dźwięk fletu w oddali pełen spokoju i tkliwości pełen zrozumienia rozumiem wszechświat i wszystkie jego pieśni nieskończoność (znowu) przepływa przeze …
