Wyobraź sobie, że stajesz się czystym czuciem.
Zamykasz oczy i wsłuchujesz się w bicie własnego serca.
Zanurzasz się w spokoju, a wszystkie Twoje zmysły zdają się wyostrzać i dostrzegać po wielokroć więcej detali w otaczającym Cię świecie.
Dociera do Ciebie najmniejszy nawet szelest, a każde drgnienie Twoich własnych powiek jest jak ważne wydarzenie, które ma swój początek, rozwiniecie i zakończenie.
Kolejne minuty płyną coraz wolniej, a Ty zyskujesz przestrzeń na to, by poczuć jak krew pulsuje w Twoich żyłach.
Czujesz fakturę maty, na której leżysz, oddalasz się coraz bardziej od problemów codziennego życia. Jesteś tylko Ty, Twoje ciało i uważność, która w tej jednej chwili staje się dla Ciebie absolutnie wszystkim.
Myśli zwalniają, łagodnieją, aż w pewnym momencie stają się jedynie niewyraźnym tłem dla czucia siebie i przestrzeni wokół.
Otula Cię miarowe tętno bębna, który nasącza przestrzeń niskim, dudniącym brzmieniem, a Ty czujesz jak dotykając najpierw powierzchni skóry wnika w Ciebie tak głęboko, że czujesz jak drgają wraz z nim Twoje płuca.
Tuż obok pojawia się szelest kija deszczowego, a w tle rozbrzmiewa dzwonek koshi. Pojawia się błogość, ten specyficzny rodzaj spokoju, którego tak rzadko doświadczasz w chwilach, gdy niczego nie musisz, nigdzie nie musisz biec, nic Cię nie goni i możesz puścić pogoń za kolejnymi obowiązkami.
Po chwili rozbrzmiewa dźwięk Rav Vastów, które przytulają całą Twoją kruchość i pozwalają jej wybrzmieć wraz ze sobą.
Masz czas na każdy oddech, masz przestrzeń na każde doznanie, jesteś tu dla siebie, by wrócić do swojego ciała, by dać sobie to, co najlepsze.