małe iskry szczęścia wibrują pod powiekami i osadzają się na skórze, wnikają pomiędzy włoski, aż do mieszków
są jak igiełki w akupunkturze, przyjemnie łaskoczą, uwrażliwiają i poszerzają przyjemność płynącą z ciała
jestem instrumentem, na którym grasz, harfą, której struny poruszasz lekko placami – im lżej, tym piękniej
poddaję się muzyce płynącej spod opuszków, zatracam w kalejdoskopie dotknięć
w cielesnym unisono wibrujemy niczym pył gwiezdny pomiędzy galaktykami
chcę więcej i więcej, do samego końca