czasem zastanawiam się, jak w takim małym ciałku może zmieścić się tyle mocy? jakby pula energii dla ciebie przeznaczonej na całe życie miała za mało miejsca i kipiała, jak ziemniaki w zbyt małym garnku. kot też coś o tym wie – nadal prowadzicie boje o hegemonię. żadne z was nie odpuszcza, choć minęło dziewiętnaście miesięcy waszego wspólnego życia.
jesteś teraz w fazie na nie, nie nie. jasno zaznaczasz swoją odrębność i cieszy mnie to niezmiernie. ale łatwo nie jest.
gdzie jest konik? (klocek, autko, książeczka…?) odpowiedź jest niezmiennie jedna – nie ma! kątem oka dostrzegam twój mikroruch wskazujący, gdzie dana rzecz została przez ciebie ukryta. uwielbiam te zabawy.
gdzie jest moja mała córeczka? – pytam, gdy przykrywasz się kocykiem, narzutą, moją bluzą. odkrywasz się z radosnym uśmiechem, mówiąc tu jest! albo gdy mówisz daj, wręczając książkę i sadowiąc się na moich kolanach. i czytamy ją, czyli ja pytam, gdzie w książce znajduje się kote, piesek, albo buty, a ty wskazujesz paluszkiem. masz swoje ulubione strony, które chcesz „czytać” wciąż i wciąż. reszta cię nudzi. i chichrasz w odpowiednich momentach. tak jak kiedyś ja, nad katalogiem quelle z dzieciństwa oglądanym z wypiekami na twarzy.
śmieszka z małymi ząbkami.
do rozpuku doprowadza cię rysunek koto-psa, a ja śmieję się z tobą. zarażasz mnie radością,
raz dwa trzy… moje! tak grałam w zamawianki na niemieckich stronach ze słodyczami i zabawkami, paluszkiem wskazując, co „zamawiam”. z tyłu katalogu były takie śmieszne kółeczka z rozmiarami palców, pamiętam doskonale. służyły do kupowania pierścionków, wszystkie wydawały mi się takie duże!
i tak pozostało do dziś – na palec wkładam maleńki pierścionek z opalem i wyobrażam sobie dzień, w którym daję go tobie, córeczko. zaręczam ci, że będzie pasował, a jego fosforyzująca niebieskość zahipnotyzuje cię tak samo jak mnie. i będzie przypominał, że wszystko na świecie jest ze sobą powiązane – tak jak nazwa tego bloga, słowa które piszę i opalizujący pierścionek na twoim paluszku.